Werkomstandigheden zouden gespecificeerd moeten worden in een geschreven werkcontract (Contrats de travail). Er zijn vijf meest gebruikelijke werkcontracten.
Full-time contract voor onbepaalde duur - CDI (Contrat à Durée Indéterminée):
Dit contract heeft geen vastgelegde periode van dienst. Er is meestal een drie maanden durende proefperiode aan het begin, waarin beide partijen ervoor kunnen kiezen om het contract te beëindigen. Dit contract zorgt voor een stabiel dienstverband omdat het vrij gecompliceerd en duur is om mensen te ontslaan.
Full-time contract met een bepaalde duur - CDD (Contrat à Durée Déterminée):
Dit is een full-time contract met een specifiek aangeven periode van dienst. Er is geen minimale periode maar negen maanden is normaal. Het kan alleen vernieuwd worden voor dezelfde periode als het oorspronkelijke contract. De maximaal toegestane lengte die iemand kan werken onder een CDD is achtien maanden (vernieuwbaar tot een periode van 36 maanden), waarna het dienstverband in een CDI veranderd moet worden. Een werknemer kan een CDD niet beëindigen voor de officiële einddatum. Veel nieuwe contracten in Frankrijk zijn tegenwoordig CDD’s, vooral door de moeilijkheden en kosten die komen kijken bij het ontslaan van mensen met een CDI.
Tijdelijk werkcontract (Contrat Temporaire):
De voorwaarden voor dit contract zijn praktisch hetzelfde als voor een CDD. Het belabgrijkste verschil is dat er drie partijen betrokken zijn: de werknemer, een uitzendbureau en het werkgevende bedrijf. Bedrijven kunnen alleen gebruik maken van een tijdelijke werknemer voor een kortdurende activiteit (missie). Er is geen wet die voorkomt dat een bedrijf vervolgens rechtstreeks een contract tekent met de werknemer, al kan dit betekenen dat het een toeslag aan het bureau moet betalen.
Volgens een afspraak in 2013 kan een tijdelijk werkbedrijf (agence d’intérim) in plaats van het contract direct te beëindigen, er ook voor kiezen over te gaan tot een onbepaald contract met de tijdelijke werker, waarin de werknemer verschillende opeenvolgende opdrachten toegewezen krijgt (die betaald worden als werktijd).
Part-time werkcontract (Contrat de travail à temps partiel):
Part-time werk wordt beschouwd als minder dan 80% van de wettelijke of in het contract vastgelegde werkuren. De gemiddelde part-time werkweek in Frankrijk ligt rond de 23 uur. Al is een minimum aantal werkuren niet wettelijk vastgelegd in de private sector, is er een minimum van 60 uur per maand vereist om in aanmerking te komen voor de voordelen van sociale zekerheid.
Onderbroken dienst (Le travail intermittent):
Dit soort contract wordt vooral gebruikt voor seizoensgebonden werk, zoals druiven plukken of werk in de toeristische branche.
Je werkgever zou kunnen voorstellen om een voorwaarde in je werkcontract te veranderen, zoals locatie, werkuren of betaling.
Als je werkgever veranderingen overweegt vanwege economische redenen (die ontstaan door economische factoren of technologische veranderingen in de zaken van het bedrijf), moet hij je hierover informeren door middel van een geregistreerde brief (lettre recommandée avec accusé de réception).
Een brief zal normaal gesproken vermelden dat je een maand hebt om een weigering kenbaar te maken bij je werkgever. Anders zal de wijziging als geaccepteerd beschouwd worden. Als je wijgert, kan de werkgever ervoor kiezen om ermee door te gaan, wat meestal een ontslag betekent of het aanbieden van een compromis. Als je langer werkt dan de minimale lengte van dienst heb je het recht op ontslagvergoeding.
Een afname van het aantal contractuele werkuren gebaseerd op een collectieve overeenkomst is geen individuele contractwijziging. Als je zo’n wijziging wijgert is je ontslag een individueel ontslag dat niet gebaseerd is op economische factoren.