Zoals in veel Europese landen, werkt de meerderheid van de werkkrachten nu in de dienstensector (ongeveer 80% in 2012). Van de rest werkt ongeveer 18% in de industrie en 2% in de landbouw.
Bijna één in elke tien personen in Frankrijk is een immigrant (8,8% in 2014, en dit percentage neemt elk jaar toe), en er zijn vele EU- en niet-EU immigranten die werken in Frankrijk. Werkeloosheid ligt in het algemeen tussen de 9% en 11% in Frankrijk. Structurele werkloosheid is vooral het resultaat van een stijgen van belastingen die door bedrijven betaald moeten worden, een afremming van productiviteitswinst en de toename van het minimum loon.
Frankrijk heeft een vrijgevig systeem voor sociale zekerheid dat ondersteund wordt door hoge belastingen. Daarnaast zijn er gereguleerde vakanties en grenzen in verband met minimum lonen. In veel bedrijven, vooral in (vroegere) overheidsbedrijven, is er een tegenover elkaar staande werkgever/werknemer-verhouding die verandering moeilijk kan maken, vooral wanneer het aantal werkkrachten verminderd is.
Alhoewel het aantal lidmaatschappen bij een vakbond in Frankrijk nu een stuk lager is in Frankrijk dan vroeger, zijn stakingen in de publieke sector nog steeds een gewone gebeurtenis. Velen geven het huidige bewind de schuld van een gebrek aan het creëren van banen en een onbuigzame arbeidsmarkt.
In 2000 werd de 35-uur werkweek ingevoerd (of de Aubry II Law, hiervoor waren het 39 werkuren) om het aantal banen toe te laten nemen. Dit was verplicht in sommige sectors en soorten bedrijven, maar nu lijkt het erop dat de 35-week niet genoeg impact heeft gehad en worden regels versoepeld en sommige onderdelen niet meer toegepast. Het lijkt erop dat de korte werkweek te weinig effect heeft gehad op het creëren van nieuwe banen. Lees meer over de 35-urige werkweek in ons artikel over werken.